Το μεγάλο ντέρμπι
Επιμέλεια: Μοϊσές ΟυρτάδοΔημοσίευση: 30 Οκτ. 2010 13:42
Αγαπητοί φίλοι του Sport24.gr γεια σας. Λίγα πράγματα προκαλούν τόσο ενθουσιασμό σε μια μεγάλη πόλη, όπως οι αθλητικές μονομαχίες ανάμεσα στους σημαντικότερους συλλόγους της. Η βαθμολογία, ο προϋπολογισμός και η κοινωνική διάσταση είναι αδιάφορα. Παράγοντες όπως το συναίσθημα, το πάθος και η περηφάνεια εξελίσσονται στις παραμέτρους που θα καθορίσουν την έκβαση της αναμέτρησης.
Σίγουρα οι δυο σύλλογοι έχουν διαφορετική ιστορία, διαφορετική ακτίνα δράσης και διαφορετική φιλοσοφία, όμως αμφότεροι συμβιώνουν και μάχονται για την κυριαρχία στη μεγαλούπολη.
Προσωπικά έχω ζήσει πολλές τέτοιες μάχες. Ήδη από την εποχή που ήμουν μέλος των ακαδημιών της Εσπανιόλ, κάθε χρονιά αντιμετωπίζαμε τον μεγάλο μας αντίπαλο, την Μπαρτσελόνα. Πρόκειται για ξεχωριστά παιχνίδια σε όλες τις κατηγορίες, αν και ο αντίκτυπος είναι απόλυτος, όταν τίθενται αντιμέτωποι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές , οι πρώτες ομάδες.
Εμείς ήμασταν πάντα οι «αδύνατοι» και είχαμε πολύ περισσότερα να κερδίσουμε παρά να χάσουμε. Σε αυτά τα τελευταία χρόνια όμως, φέραμε σταθερά σε δύσκολη θέση την, πιθανότατα, κορυφαία ομάδα στον κόσμο.
Η προσμονή είναι πάντοτε η μεγαλύτερη δυνατή, αν και είναι αλήθεια ότι ίσως μόνο για εμάς ήταν αυτό το σημαντικότερο παιχνίδι. Μπορείς να το καταλάβεις, όταν συνειδητοποιείς ότι η πλειοψηφία των φιλάθλων της Εσπανιόλ, που στην πόλη είναι μειοψηφία, ιστορικά έχει υποτιμηθεί και νικηθεί από τον μεγάλο αντίπαλο.
Αλλά ούτε και στα ΜΜΕ και τους τοπικούς θεσμούς υπήρχε ποτέ ίση αντιμετώπιση. Προφανώς είμαστε σύλλογοι με διαφορετικό αντίκτυπο, αν και στη Μπαρτσελόνα πάντα κοιτούσαν προς τη μεριά της πρωτεύουσας για να βρουν το αντίπαλο δέος.
Πάντοτε μου άρεσαν αυτού του είδους τα παιχνίδια, όπου η λογική δίνει τη θέση της στο συναίσθημα. Το μεγάλο παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη πριν δυο χρόνια. Εμείς ήμασταν ουραγοί, εκείνοι ήταν πρωτοπόροι. Είχαμε να κερδίσουμε 20 χρόνια στο «Καμπ Νόου» και όμως, το θαύμα έγινε. Το να βλέπεις τα πρόσωπα των φιλάθλων σου, που παρότι ουραγοί, μπόρεσαν να κερδίσουν τη μεγάλη Μπαρτσελόνα μέσα στο κάστρο της, ήταν ανεκτίμητο.
Το να ξέρεις ότι την επόμενη μέρα οι μεγάλοι θα πήγαιναν στη δουλειά τους και οι πιτσιρικάδες στο σχολείο τους με το κεφάλι ψηλά, περήφανοι για την ομάδα τους, επειδή ο θρίαμβος κατακτήθηκε με την καρδιά. Εκείνη τη φορά ο Δαυίδ ξανανίκησε τον Γολιάθ...
Να είστε όλοι καλά
Μοϊσές
Queridos amigos de Sport24.gr hola.
Pocas cosas son tan apasionantes para una gran ciudad como los duelos deportivos entre sus dos clubs más importantes. Da igual la clasificación, el presupuesto y la dimensión social de cada club. Factores como el sentimiento, la pasión y el orgullo se erigen en los condicionantes que van a nivelar la contienda.
Seguramente, ambos clubes tengan una historia, un radio de actuación y una filosofía diferente,pero ambos cohabitan juntos por la hegemonía en la gran urbe.
Yo he vivido muchos en primera persona. Como miembro del fútbol base perico, todos los años nos enfrentábamos a nuestro gran rival, el Barça. Son partidos especiales. En todas las categorías, pero la repercusión es total cuando se enfrentan los primeras espadas, los primeros equipos. Nosotros éramos el rival débil y teníamos mucho más a ganar que a perder. Estos últimos años mantuvimos a raya a, posiblemente, el mejor equipo del mundo.
La expectación siempre es máxima, aunque es cierto que para nosotros siempre ha sido el partido más importante. Lo llegas a entender cuando la mayoría de aficionados pericos, siendo minoría, se han visto históricamente, menospreciados y batidos por este rival. El trato en medios e instituciones nunca fue el deseado tampoco. Evidentemente, somos clubes con repercusiones diferentes, aunque ellos siempre miraron más a la capital como gran rival.
Siempre me gustaron este tipo de partidos, donde la razón deja paso al sentimiento. El gran ejemplo fue hace dos años: nosotros, colistas; ellos, líderes; veinte años sin ganar en el Camp Nou, y se obró el milagro. Ver la cara de tus aficionados, aún yendo colistas, al poder batir al gran rival en su propio feudo, no tiene precio. Poder llegar el día siguiente al trabajo, ver a los chavales en el colegio, con la cabeza bien alta, orgullosos del equipo porque ganaron con el corazón. Esta vez David volvió a derrotar a Goliat.
Moisés
Sport24.gr
